Corona…
Ondertussen zijn we al een dik jaar verder.
Ik herinner het me nog alsof het gisteren was.
Het zat er al een paar dagen aan te komen… en dan plots die officiële persconferentie waarin de wereld even stil leek te staan. Vreemde weken waren dat. Plots zag mijn job er heel anders uit, werd thuiswerk de norm, hadden we met z’n allen schrik voor het onbekende, de dagelijkse updates die je hart telkens stil deden staan, de officiële deuntjes net voordat er terug een persmededeling kwam, alle sociale contacten verliezen, plots heel veel belang hechten aan de heel kleine dingen die ervoor helemaal niet belangrijk leken…
Voor mij kwam er dan nog eens bij dat heel snel na de corona-aankondiging, mijn eigen vader in het ziekenhuis belandde, onwaarschijnlijk, mijn beer van een vader! Plots getroffen door iets waar we eigenlijk nog helemaal niets van wisten (en nog altijd niet weten). Op een paar dagen tijd van ziek zijn, naar het ziekenhuis gaan, naar intensieve gaan, telefoon krijgen dat ze hem aan de beademing zouden leggen, …
Onwezenlijk en ook onmenselijk… want niemand van ons mocht erbij. We probeerden af en toe contact te hebben via de ipad maar ook dat lukte pas na een paar heel onzekere dagen.
Soit… uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, gelukkig maar.
Hij vierde zijn verjaardag op de intensieve, zonder mensen om hem heen en we zweerden dat dat nooit meer zou gebeuren als hij er door zou komen… maar kijk… we zijn een jaar verder en toch heeft hij het weer niet met ons allen kunnen vieren. Al bij al zijn we al blij dat hij het kan vieren!
De angst is week na week geminderd… schrik voor het onbekende, dat wel.
Maar elke keer opnieuw de strijd tussen het menselijke en de schrik voor het onbekende.
Overdrijven ze niet een beetje? Zijn al die maatregelen echt wel nodig? We willen natuurlijk ook niet ziek worden. We willen vooral ons 2-jarig dochtertje niet in gevaar brengen en alle oudere mensen waarvan we houden. Doen we zelf genoeg? We missen onze vrienden. We voelen ons eenzaam. We begrijpen natuurlijk wel waarom. Er zijn mensen die het veel erger hebben dan wij. In ons hoofd gaat het van de ene state-of-mind naar de andere.
Ondertussen zijn we al een jaar verder…
Nooit gedacht dat we hier nu nog mee bezig zouden zijn.
In het begin van de pandemie dachten we nog dat het tegen de zomer voorbij zou zijn. Dat bleek niet zo te zijn. Op oudejaarsavond klinken op een miserabel 2020 en dat we er van af zouden zijn in 2021. Dat bleek niet zo te zijn. We beginnen ons toch een klein beetje af te vragen wanneer dit coronaverhaal eindelijk ten einde zal zijn. Zal het deze zomer zijn? Ergens zegt een heel klein stemmetje diep in mij dat het misschien toch nog wel wat langer zal duren dan deze zomer…
Ik hoop vooral dat iedereen zijn verstand gebruikt en dat we snel terug naar een ‘normale’ wereld mogen gaan, waarin we zorgeloos met vrienden en familie mogen afspreken, mogen barbecueën, mogen dansen, mogen feesten, mogen reizen, … alle dingen die ik graag doe!
Genoeg gewandeld!
Ik mis jullie!
